500 سال زمان کوتاهی نیست برای اینکه یک حاکم به امامزاده تبدیل شود.
یادگار 500سال...زمان کمی نیست.
حاکمی که روزی مرزهای قلمرواش تا عراق و عربستان میرسید، امروز فقط قلب مریدانش را فتح میکند. حتی سازمان میراث فرهنگی هم حاضر نیست نیم نگاهی به او بیندازد.
«المحسن» یا «سید محسن» را مردم جنوب غرب خوزستان خوب میشناسند. بقعهای کوچک روی تپه. تپهای مشرف به مرکز شهر. شهر حمیدیه. 25 کیلومتری شمال غرب اهواز.
گنبد ساده با ارتفاع هشت متر و ایوانی که به رنگ سبز نقاشی شده، تنها یادگارهای باقیمانده آن دوران هستند. دیوار آجری، اما تازهساز است. سفیدکاری شده و سرامیکهایی دیوارهای داخلی بقعه را میپوشانند. این یعنی مریدان «سید محسن» بنای آرامگاه را به هر ترتیب سرپا نگه میدارند. ضریح آهنی کوچک واقع در میان بقعه، هنوز جوان است. «سید» حاجتبانویی را روا، بانو نیز ادای نذر کرده. ضریح پراست از آویزها و پارچههای سبزرنگی که خالصانه به امید حاجتروایی گره میخورند. طاقچهها نیز با هدایای زائران رنگ و روی تزیین به خود میگیرد. روی یکی از دیوارها شجرهنامهای هست که نشان میدهد نسب سیدمحسن به امام موسی کاظم(ع) میرسد.
نظرات شما عزیزان:
دسته بندی : <-CategoryName->
